Winterweer

Na de zeer inspannende dag van gisteren ging het 's avonds en vannacht regenen, hard waaien en ook (nat) sneeuwen. Om de mannen die er gisteren een beetje "doorheen zaten" tegemoet te komen en ook het verslechterende weer te omzeilen regelde onze Wim twee wigwams (houten hutten). In de tent slapen bleef echter, vanaf zwemdiploma B,verantwoord en dus voor een enkeling de favoriete slaapplek. Vanochtend bleek het weer verslechterd, natte sneeuw en harde wind. Reveilletijd was niet voor iedereen even duidelijk en een of twee mannen had de dag van gisteren nog niet helemaal verteerd, zodoende werden er voor het eerst ook wat irritaties geuit. Goedzo, dat lucht op. Aangezien er een kortere dagafstand op het programma stond (20 km.)kon er later gestart worden. Twee van ons besloten de dag voor"herstel" te gebruiken en,om in groepsjargon te blijven, wij niet wisten wat we zonder hen aan moesten vangen, besloten we dat toch en graag te proberen, en stapten even later (10.30) acht man onverschrokkken het barre winterweer in. Ondanks de soms harde tegenwind, de temperatuur van plm.2-3 graden celcius, de gestaag vallende sneeuw en de almaar dikker wordende laag pap-,en blubbersneeuw bleef de stemming opperbest. Zoals steeds tot nu toe waren de one-liners, de understatements, de nodige vuilbekkerij en andere ongein niet van de lucht, kortom we zitten vrij ruim in de humor (samen met Riet als ze tenminste weer beter is, dit laatste even voor intimi). Toch is er ook ruimte voor serieuze zaken, waarnaar opvallend makkelijk over geschakeld wordt, is er ruimte en begrip.

Rond de middag, op de helft van de afstand, was er precies op tijd een zeer Schotse stationsrestauratie waar we konden bijtanken en opwarmen. Hier was het dat opnieuw twee mannen het voor de rest van de dag voor gezien hielden, een verstandige beslissing. Met zes dus door voor de middagetappe. Eerst een stuk langs de doorgaande weg omdat het door de blubbersneeuw ploegen in combinatie met het klimmen en dalen zonder al te veel grip net even te lastig werd. Besloten werd om het laatste stuk dan weer de West Highland Trail te volgen, opnieuw off the road dus, wat weer een schitterend stuk natuur betekende. Aan overweldigend natuurschoon lijden we toch al geen gebrek.

Aankomst rond vier uur in de hostel, geen tentjes vandaag. De natte spullen kunnen gedroogd worden, bedje ligt gespreid op ons te wachten en de twee uitstappers van tussen de middag hebben intussen voor weer een warme hap gezorgd. Zo loopt het (ook morgen) weer als een trein. Afgesproken is vanmorgen om de "bevelsvoering" wat centraler en op vaste tijdstippen te verzorgen. Hieraan bleek bij sommigen behoefte om misverstanden te beperken en duidelijker te zijn en dus ook de veiligheid te vergroten. Zo is iedereen weer bij de les. De weersverwachting, op verzoek verzorgd door de man van de hostel, belooft vooralsnog weinig verbetering, maar de stemming is prima en het groepsproces volop in beweging, volgens Wim, dus alles komt goed. Na het eten was er nog een stukje taart om een verjaardag van gisteren te vieren. Voor het zien van een voetbalwedstrijd in een plaatselijke pub bleek weinig belangstelling,voor de wedstrijd althans,voor de pub dan weer wel, maar we blijven in de hostel. Tot morgen!

Roland

De eersTE echTE wandeldag

Voor mij een dag in het TEken van veel TE. Nee, dit is geen typfout. Ik ga het jullie uitleggen.

In alle vroegTE, het was zes uur, mochTEn wij ons TEntje uitkruipen om van de ochTEndzon TE genieten na een nacht van continue neerslag. Het ontbijt werd gelukkig in de buiTEnlucht opgegeTEn. Daarna ons bivakplekje opbreken en vervolgens maakTE ieder zijn spulletjes voor de trailtocht gereed. Ik dus ook met een ervaring van nul. Mijn rugzak bepakt met het nodige reserve maTEriaal. Een compleTE set droge kleding, een extra fleece, een windjack, een regenjas en -broek, een sjaal, handschoenen en winterhandschoen, de gaitors. WaTEr in een camelpack en in een veldfles, mijn lunchpakket en nog wat snoepgoed. Al met al een fors gewicht. Na afloop bleek: veel TE veel, dus ook TE zwaar.

Rond half negen vertrokken we. Maar eerst nog wel even met zijn allen op de foto. Het meer en de ruige bergen met hun besneeuwde toppen op de achtergrond. De afgelopen nacht was ons decor betoverd met een groTE laag poedersuiker. De sneeuwgrens had gelukkig ons niet bereikt. Binnen een afstand van ongeveer 8 mile - 13 km twee sterk stijgende stukken overwonnen. Voor mij zeer inspannend, de tweede eigenlijk al TE inspannend, mede doordat ik mij nog sTEeds dik gekleed hield. Op beide hoogTEpunTen weer bijkomen van alle gedane inspanningen. Mijn zweet stond werkelijk in alle naden. Iedere top, met fantastische vergezichTEn, was weer een overwinning. Vandaag nog vele TE gaan!? In gedachTEn had ik, rekenkundig gemiddeld bezien, de helft gehad. De tijd werd ook uitgebreid genomen om onze lunchpakketTEn in onze magen te laTEn verdwijnen. Nike en Robert maakte zelfs een kleine warme hap vol met koolhydtraTEn. Enigzins verbaasd sloeg ik dit gade. "Is dit werkelijk nodig?" was een van mijn gedachTEn. Pas later op de dag besefTE ik hoe belangrijk eTEn tijdens dit lopen wel is. TE weinig eTEn is TE weinig aanvulling van energie, dus eigenlijk energieverlies.

De middagsessie bestond uit twee, zeker voor mij, zeer moeilijke passages. Moeilijk in de zin van, van rotsblok naar rotsblok, dan weer omhoog, dan weer naar beneden, geen stukje vlak, de ene bocht na de andere, geen stukje recht. Niet voor enkele meters, maar voor vele honderden. Continue zoeken naar de juisTE plekken om mijn voeten neer TE zetten en continue aandacht voor mijn evenwicht om niet om TE vallen of weg TE glijden. Gelukkig ervaarde ik letterlijk en figuurlijk veel sTEun aan mijn wandelstokken. Al deze inspanningen verminderde ook mijn aandacht voor het drinken. Het gewicht van mijn rugzak werd mij sTEeds zwaarder. Zo ook de kilomeTErs.

Over kilomeTErs gesproken: helaas was voor deze dag hierin een klein (typ)foutje geslopen. De daadwerkelijk te lopen afstand bleek geen 22 maar 32 kilomeTEr te zijn. Voor mij was dit eigenlijk TE ver. In plaats van zo rond half vier op het eindpunt van deze dag aan TE komen, werd het half zeven. Voor waarschijnlijk niemand meer een verrassing: Het duurde mij TE lang.

Onderweg, zeker de tweede helft, heb ik enorm veel sTEun gehad van de compleTE groep. Van de een kreeg ik extra eTEn, van de ander de opdracht om TE blijven drinken. TEvens moest ik regelmatig de voorsTE loper zijn en kon zo de groep een moordend (traag) TEmpo opleggen.

Bij aankomst op ons eindpunt van deze dag was ik verschrikkelijk moe. En dan nog je slaapplaats in orde gaan brengen! In een druilerige regenbui met een toenemende wind, een dalende temperatuur en een neerslag die veranderde in natTE sneeuw, werd door een ieder zijn TEntje weer opgezet. Kort hierna werd de warme avondmaaltijd bereid door de meest fitTE onder ons. Ik was eigenlijk zelfs TE moe om TE eTEn. Met enige lichTE dwang toch twee bordjes vol naar binnen gewerkt.

De warme douche hierna was een zeer welkom geschenk voor me. Zo ook de mededeling dat wij konden gaan overnachTEn in een houTEn wigwam. Voor dit alternatief werd gekozen omdat de weervooruitzichTEn voor de komende nacht alsmaar slechTEr werd. Rond negen uur lag deze jongen uitgeput in zijn mandje na een dag vol inspanningen, met de nodige ontberingen, maar ook met een voldaan en zeker een zeer TEvreden gevoel.

Frans