Vrijdag 2 april 2011 traject Kinlochleven naar Fort William.

Direct na het verlaten van ons verblijf in Kinlochleven moesten we meteen in de benen voor een behoorlijke klim van enkele kilometers,daarna volde een relatief vlak gedeelte tussen de bergen door.Opeens zagen we een figuur beklemt in een plastic afvoerpijp ,het bleek Robert te zijn maar al snel was duidelijk dat het om een verlate 1 april grap ging dus we gingen weer met vrolijk gemoet door.

Hierna volgde een stevige beklimming door een naaldhout bos met een stop op het hoogste punt.
Vanaf hier alleen maar afdalen op een brede nieuwe bedding van stenen tot het bord dat het einde van de West Highland way aangaf.
De meeste leden van de lopers vond deze tocht zeker niet de zwaarste ,ook omdat het een fantastische mooie zonnige dag was met weinig wind en geweldige vergezichten vooral toen we de Ben Nevis in al zijn witte glorie zagen verschijnen.

In Fort William hebben we nog wat gegeten ,gedronken en enkele souveniers gekocht waarna Wim de boel nog wat heeft opgevrolijkt door ieder een speltje met de woorden The West Highland way aan te bieden.
Daarna snel naar het hotel in Spean Bridge waar we gezamenlijk gegeten hebben,waarna enkele mensen plat gingen en de rest er nog een leuke avond van maakte onder het genot van een biertje.

Rudi

De dag van de "DEVILSSTAIRS"

Het is donderdag 1 april we staan rond 6 uur op om ons te wassen en te ontbijten in het ozo gezellige hostel.

We gaan vandaag de beklimming doen van de "Devilstairs"het zwaarste punt van de tocht wordt dit wel genoemd.

Na het ontbijt gaan we opnieuw met 2 groepen op pad.

Groep 1 de DIE HARDS gaan vandaag de devilstairs beklimmen.

Groep 2 gaat de route doen die groep 1 de dag ervoor heeft gedaan.

Onze Driver brengt ons naar het beginpunt, daar aangekomen met de groep van paranavysealsspetnazcommando's worden de spullen omgehangen.
Het weer is jahoe zou je het noemen het is van dat weer dat je niet weet wat je aan moet trekken regenjas aan of uit,gebreide onderbroek aan of uit om een verhaal kort te maken lastig dus.
We beginnen aan de vreselijke klim naar de top van de devilstairs, nog geen 300 meter gelopen of ik hoor een klap achter mij, ik kijk achterom en zie een verschrikt gezicht van Erik en ik kijk nog wat lager, ligt daar met zijn gezicht plat in de sneeuw Ronald. Wat geschrokken zie ik dat Ronald na een seconde of 10 weer opstaat gelukkig valt het wel mee, dus kon er toch weer gelachen worden.

We gaan weer verder omhoog en ja hoor het begint te sneeuwen en te waaien, dat hadden we gelukkig nog niet gehad deze week. Dus de regenjassen mochten weer aan,5 minuten later daar was de zon weer hup regenjassen weer uit en dat is zo'n 5 keer gebeurd toen we op weg waren naar de top.

Op de top aangekomen ging de lucht open en hadden we een prachtig uitzicht over de schotse hooglanden en we waren het er allemaal over eens de devilstairs is voor pussies,modulenichten en sissy een zware beproeving. Maar voor ons de afgetrainde adonissen was het een eitje van een cent.

Toen begon de afdaling door het schitterende schotse hoogland we liepen van de ene verbazing naar de andere toe van mooie vergezichten tot en met de mooiste watervallen.

Na zo’n 2 en half uur zagen we onze eindbestemming al.
Toen werd onze hopman gebeld door de driver met een vervelend bericht zijn rechter buitenspiegel was er afgereden door zo’n grote Engelse bus, nou is dat voor de driver niet zo erg hij gebruikt ze toch niet. Maar onze hopman Wim was toch not amused hij dacht eerst dat het nog een 1 april grap was, aangekomen bij het hotel bleek dit niet zo te zijn helaas. Onze driver heeft de huurmaatschappij gebeld en het is allemaal opgelost. Na een bak thee, koffie of warme chocolademelk gingen we bekijken waar we vandaag gingen slapen, dit bleken omgebouwde tuinhuisje te zijn van 1 bij 1 waar je met ze 4 in moet slapen maar we moeten niet zeuren wij paranavysealsspetnazcommando’s zijn wel zwaarder gewend.

Na het douchen kwam de andere groep aan, rond 7 uur zij n we gaan eten in het restaurant van het hotel en daarna is er nog wat gedronken en voetbal gekeken op het grote scherm in de bar.
Het was voor mij een geslaagde dag met hele mooie natuur monumenten.

Grtz Recon Robert

Ik cultuur barbaar raak volledig in volvoering

Donderdag 1 april,

Gelukkig het is zo'n dag waarop we allemaal hadden gehoopt sneeuw! Deze dag gaan twee ploegen op stap: de "paranavysealsspetnazcommando's" een armzalig zooitje en het neusje van de zalm dat zich heeft uitgeselecteerd bij eerder gehouden verkiezingen. De laatsten geven natuurlijk voorsprong dus mogen de

commando's als eersten vertrekken. Wij wachten in alle rust op de terugkeer van onze limosine en laten ons 3a4 km op het pad afzetten Het weer is inmiddels bijgedraaid en een lekker zonnetje doet haar best door de stugge nevel heen te dringen.

Wij hebben om uiteen lopende redenen gekozen "DE DEVILSSTAIRS" niet te beklimmen. De vijf mensen waaruit onze groep bestaat zijn voor een deel geblesseerd. De ander voelt zich niet helemaal happy (poezie) en de ander heeft de schrik van de eerste dag dag nog in de benen. De naam van de bestemming voorspelt niet veel goeds.

Wij lopen de route die de eerste groep de dag ervoor heeft gelopen. Toen werden zij verrast door veel sneeuw weinig zicht en niet zichtbare gaten in de weg met alle nare gevolgen. Tijdens het eerste deel van onze trip doen zich geen echt verbazend opvalende dingen voor. Het meest opvallend is de natuur en
het zich aan je voorbij trekkende landschap. Er zijn wat kuitenbijters maar echt heftig is het niet. We besluiten unaniem een pukkel die voor ons ligt en er redelijk onbetrouwbaar uitziet te bestijgen. We krijgen

er geen spijt van. De kleuren groen zijn nauwelijks te tellen. Daar boven een lucht deels lichtblauw afgewisseld met diverse soorten en kleuren wolken, een plaatje!! Ik merk dat ik bijna poetisch word, maar

ik cultuur barbaar raak volledig in volvoering bij het zien van zoveel moois, wat een schitterend land.

We hebben er zin an en lopen met een redelijk tempo door, dan toch nog wat enstige hoogte verschillen. Op de top aangekomen zien we het dorpje wat onze bestemming is. We gaan daar naartoe en Matthijs regelt

een lift naar de plaats waar de auto is achtergelaten. Na korte tijd komt Matthijs in de auto ons ophalen en vertrekken we naar Spean Bridge. Daar treffen we onze ploeggenoten die de andere groep vormden
(De CO's). Zij hebben zich al opgefrist en zijn aan de plaatselijke versnappering gegaan.

Het heeft niets met de dag te maken, maar ik wil even kwijt wat een geweldig stelletje kerels ik heb leren kennen geweldig!!Ook voor deze dag weer bedankt en ik hoop in de toekomst op meer van
dit soort evenementen.

Groet Ger