voor mij erg bijzonder een dergelijke tocht te mogen ondersteunen

Op zaterdag 27 maart vertrok een groep van 11 personen waaronder 8 veteranen, een trainer/caoch en ondergetekende naar Schotland voor de pilot 'Schotlandtrail'. Deze door organisator en natresser KPL1 Wim Aangeenbrug, in opdracht van Het Veteraneninstituut / De basis georganiseerde tocht, was een pilot project met een tweeledig doel. Enerzijds het bieden van een fysieke uitdaging en ontspanning door te gaan wandelen in Schotland en anderzijds, voor bepaalde personen, een therapeutisch doel. Uniek aan de groep was namelijk dat deze voor het meerendeel bestond uit veteranen in behandeling voor PTSS. PTSS is een psychische aandoening die vaak gekoppeld wordt aan een ernstig traumatische ervaring bv. tijdens uitzending.

Vooral de groep maakte deze trip erg uniek. De groep veteranen was afkomstig van luchtmobiel (ex-bosnië), de marine, luchtmacht, ex-libanon, ex-speciale eenheden en de marechaussee en bestond uit sterke persoonlijkheden met een goed gevoel voor humor. Ondanks het feit dat een aantal veteranen een kleinere of grotere rugzak meedroegen aan "geestelijke bagage" viel vooral dat op wat defensie zo mooi maakt; de samenhorigheid van militairen; ondanks het feit dat de groep namelijk als vrijwel vreemden bij elkaar kwam was het vanaf dag 1 een groep.

De route die werd afgelegd tijdens de 10 dagen in Schotland liep over de zogenaamde West Highland Way. Een route die loopt door de Schotse hooglanden van Milngavie bij Glasgow naar Fort William. Een tocht die door het slechte weer op momenten erg zwaar was. Eén dag was het weer zelfs zo slecht (hevige sneeuwval en zware sneeuwstormen met winden tot 40 mph) dat er met het oog op de veiligheid niet gelopen is. De dikke laag sneeuw op de bergen van de highlands leveren natuurlijk wel prachtige plaatjes op.

's Avonds werd er overnacht in door het KPU bedrijf in bruikleen gegeven tenten of in een hostel en werd er als groep gekookt en gegeten. Door de uiteenlopende militaire achtergrond kon er veel uit ieders ervaring worden geput en verteld. De jongens van luchtmobiel sterk in de infanterie vaardigheden en het marsen; onze "spetnaz" zowel qua mentaliteit als fysiek een voorbeeld voor iedere militair maar ook "Ome Ger" en onze ex-libanon ganger laten door karakter en scherpe analyses zien het militaire hart op de juiste plaats te hebben zitten. Verder werd er vooral veel gepraat. Over eigen ervaringen van mensen, ervaringen binnen defensie en natuurlijk over koetjes en kalfjes. Zo nu en dan maakte de onderlinge gezelligheid plaats voor groepssessies onder leiding van de maatschappelijk werker. Hierin worden zaken besproken die tijdens de dag zijn voorgevallen en als groep doorgepraat en waar nodig uitgesproken.

Op de zaterdag voor vertrek werd een extra stuk gelopen van Achnacarry Castle (het oude commando opleidingscentrum in WO2) naar Spean Bridge met een korte stop bij het Commando Memorial om eer te betuigen aan de gevallen militairen. Dit oude commando opleidingscentrum ligt vlak bij het eindpunt van de route bij Fort William.

Het was voor mij erg bijzonder een dergelijke tocht te mogen ondersteunen. Bij mij viel vooral het gevoel van "thuis komen" en vertrouwen op en is mij duidelijk geworden dat het militair zijn niet ophoudt bij het verlaten van de organisatie. Daarnaast heb ik veel kunnen leren van de ervaringen van anderen en sterke persoonlijkheden. Het was mooi om te zien dat een aantal personen zichtbaar opleefden gedurende de tocht en ik denk dat iedereen, inclusief mijzelf, een fantastische ervaring rijker is.

"Driver" Merien

Vrijdag 2 april 2011 traject Kinlochleven naar Fort William.

Direct na het verlaten van ons verblijf in Kinlochleven moesten we meteen in de benen voor een behoorlijke klim van enkele kilometers,daarna volde een relatief vlak gedeelte tussen de bergen door.Opeens zagen we een figuur beklemt in een plastic afvoerpijp ,het bleek Robert te zijn maar al snel was duidelijk dat het om een verlate 1 april grap ging dus we gingen weer met vrolijk gemoet door.

Hierna volgde een stevige beklimming door een naaldhout bos met een stop op het hoogste punt.
Vanaf hier alleen maar afdalen op een brede nieuwe bedding van stenen tot het bord dat het einde van de West Highland way aangaf.
De meeste leden van de lopers vond deze tocht zeker niet de zwaarste ,ook omdat het een fantastische mooie zonnige dag was met weinig wind en geweldige vergezichten vooral toen we de Ben Nevis in al zijn witte glorie zagen verschijnen.

In Fort William hebben we nog wat gegeten ,gedronken en enkele souveniers gekocht waarna Wim de boel nog wat heeft opgevrolijkt door ieder een speltje met de woorden The West Highland way aan te bieden.
Daarna snel naar het hotel in Spean Bridge waar we gezamenlijk gegeten hebben,waarna enkele mensen plat gingen en de rest er nog een leuke avond van maakte onder het genot van een biertje.

Rudi

De dag van de "DEVILSSTAIRS"

Het is donderdag 1 april we staan rond 6 uur op om ons te wassen en te ontbijten in het ozo gezellige hostel.

We gaan vandaag de beklimming doen van de "Devilstairs"het zwaarste punt van de tocht wordt dit wel genoemd.

Na het ontbijt gaan we opnieuw met 2 groepen op pad.

Groep 1 de DIE HARDS gaan vandaag de devilstairs beklimmen.

Groep 2 gaat de route doen die groep 1 de dag ervoor heeft gedaan.

Onze Driver brengt ons naar het beginpunt, daar aangekomen met de groep van paranavysealsspetnazcommando's worden de spullen omgehangen.
Het weer is jahoe zou je het noemen het is van dat weer dat je niet weet wat je aan moet trekken regenjas aan of uit,gebreide onderbroek aan of uit om een verhaal kort te maken lastig dus.
We beginnen aan de vreselijke klim naar de top van de devilstairs, nog geen 300 meter gelopen of ik hoor een klap achter mij, ik kijk achterom en zie een verschrikt gezicht van Erik en ik kijk nog wat lager, ligt daar met zijn gezicht plat in de sneeuw Ronald. Wat geschrokken zie ik dat Ronald na een seconde of 10 weer opstaat gelukkig valt het wel mee, dus kon er toch weer gelachen worden.

We gaan weer verder omhoog en ja hoor het begint te sneeuwen en te waaien, dat hadden we gelukkig nog niet gehad deze week. Dus de regenjassen mochten weer aan,5 minuten later daar was de zon weer hup regenjassen weer uit en dat is zo'n 5 keer gebeurd toen we op weg waren naar de top.

Op de top aangekomen ging de lucht open en hadden we een prachtig uitzicht over de schotse hooglanden en we waren het er allemaal over eens de devilstairs is voor pussies,modulenichten en sissy een zware beproeving. Maar voor ons de afgetrainde adonissen was het een eitje van een cent.

Toen begon de afdaling door het schitterende schotse hoogland we liepen van de ene verbazing naar de andere toe van mooie vergezichten tot en met de mooiste watervallen.

Na zo’n 2 en half uur zagen we onze eindbestemming al.
Toen werd onze hopman gebeld door de driver met een vervelend bericht zijn rechter buitenspiegel was er afgereden door zo’n grote Engelse bus, nou is dat voor de driver niet zo erg hij gebruikt ze toch niet. Maar onze hopman Wim was toch not amused hij dacht eerst dat het nog een 1 april grap was, aangekomen bij het hotel bleek dit niet zo te zijn helaas. Onze driver heeft de huurmaatschappij gebeld en het is allemaal opgelost. Na een bak thee, koffie of warme chocolademelk gingen we bekijken waar we vandaag gingen slapen, dit bleken omgebouwde tuinhuisje te zijn van 1 bij 1 waar je met ze 4 in moet slapen maar we moeten niet zeuren wij paranavysealsspetnazcommando’s zijn wel zwaarder gewend.

Na het douchen kwam de andere groep aan, rond 7 uur zij n we gaan eten in het restaurant van het hotel en daarna is er nog wat gedronken en voetbal gekeken op het grote scherm in de bar.
Het was voor mij een geslaagde dag met hele mooie natuur monumenten.

Grtz Recon Robert

Ik cultuur barbaar raak volledig in volvoering

Donderdag 1 april,

Gelukkig het is zo'n dag waarop we allemaal hadden gehoopt sneeuw! Deze dag gaan twee ploegen op stap: de "paranavysealsspetnazcommando's" een armzalig zooitje en het neusje van de zalm dat zich heeft uitgeselecteerd bij eerder gehouden verkiezingen. De laatsten geven natuurlijk voorsprong dus mogen de

commando's als eersten vertrekken. Wij wachten in alle rust op de terugkeer van onze limosine en laten ons 3a4 km op het pad afzetten Het weer is inmiddels bijgedraaid en een lekker zonnetje doet haar best door de stugge nevel heen te dringen.

Wij hebben om uiteen lopende redenen gekozen "DE DEVILSSTAIRS" niet te beklimmen. De vijf mensen waaruit onze groep bestaat zijn voor een deel geblesseerd. De ander voelt zich niet helemaal happy (poezie) en de ander heeft de schrik van de eerste dag dag nog in de benen. De naam van de bestemming voorspelt niet veel goeds.

Wij lopen de route die de eerste groep de dag ervoor heeft gelopen. Toen werden zij verrast door veel sneeuw weinig zicht en niet zichtbare gaten in de weg met alle nare gevolgen. Tijdens het eerste deel van onze trip doen zich geen echt verbazend opvalende dingen voor. Het meest opvallend is de natuur en
het zich aan je voorbij trekkende landschap. Er zijn wat kuitenbijters maar echt heftig is het niet. We besluiten unaniem een pukkel die voor ons ligt en er redelijk onbetrouwbaar uitziet te bestijgen. We krijgen

er geen spijt van. De kleuren groen zijn nauwelijks te tellen. Daar boven een lucht deels lichtblauw afgewisseld met diverse soorten en kleuren wolken, een plaatje!! Ik merk dat ik bijna poetisch word, maar

ik cultuur barbaar raak volledig in volvoering bij het zien van zoveel moois, wat een schitterend land.

We hebben er zin an en lopen met een redelijk tempo door, dan toch nog wat enstige hoogte verschillen. Op de top aangekomen zien we het dorpje wat onze bestemming is. We gaan daar naartoe en Matthijs regelt

een lift naar de plaats waar de auto is achtergelaten. Na korte tijd komt Matthijs in de auto ons ophalen en vertrekken we naar Spean Bridge. Daar treffen we onze ploeggenoten die de andere groep vormden
(De CO's). Zij hebben zich al opgefrist en zijn aan de plaatselijke versnappering gegaan.

Het heeft niets met de dag te maken, maar ik wil even kwijt wat een geweldig stelletje kerels ik heb leren kennen geweldig!!Ook voor deze dag weer bedankt en ik hoop in de toekomst op meer van
dit soort evenementen.

Groet Ger

Ultimate surf-5-al by Discover-wie?

Het is inmiddels de laatste dag van maart als we 's ochtends wederom waker worden in de lodge. Het heeft de hele avond en nacht zo hard gesneeuwd dat enkele lokale wegen zijn afgesloten en dat we enkele keren worden opgeschrikt door wegvallende stroomvoorziening. Boven op de toppen van de ons omringende bergen worden windsnelheden gemeten van meer dan 60 miles per uur. In de ochtend ligt er een sneeuwdek van ongeveer 10 centimeter Echt slecht weer waardoor we genoodzaakt waren nog een extra nacht door te brengen op onze slaapplek.Op zich kwam dat mooi uit want alle uitrusting en kleding was zo verschrikkelijk nat dat een extra nachtje in de droogkamer geen kwaad kon.

Gisteravond was besloten om het programma van de dag af te stemmen op de weersomstandigheden tochten op redelijke hoogte zouden onverantwoord zijn. Na een een stevig ontbijt met gebakken eieren brood en andere energierijke ingredienten wordt besloten dat we vandaag weer in twee groepen op pad gaan, Een kleine groep die wat pech heeft gehad door kwetsuren en andere narigheid op te lopen en een groep die vanaf het begin het hele traject heeft gelopen. De laatste groep gaat een gedeelte van de route in noordelijke richting lopen ( pak em beet 12 a 13 kilometer) terwijl de andere groep een kleiner rondje door het nabij gelegen natuur gebied loopt om de spieren in beweging te houden en te kijken of de kwetsuren genoeg hersteld zijn om de volgende dag weer volledig mee te kunnen doen.

De groep waarin ik mee liep ging in noordelijke richting. Terwijl we weglopen begint het langzaam weer wat harder te waaien en ook de sneeuw daalt weer uit de grijze hemel boven ons naar beneden. Door de combinatie van harde wind en sneeuw lijkt het meer op wintersport dan het afleggen van een lange afstands wandeltocht. Het mag de pret niet drukken. We komen aan bij een wegwijzer die de route aangeeft en hebben eigenlijk geen idee welke kant we op moeten lopen. Het is een grote witte vlakte. Om het ons zelf gemakkelijk te maken besluiten we om bergop te lopen. Hopman Wim en zijn welpjes lopen in de ganzepas door deze witte wereld als het weer wat beter wordt en onder ons ineens een doorgang onder de lokale hoofdweg zien iis die onze Akela herkent als de route. We besluiten daar rechtstreeks naartoe te lopen. Wim haalt zijn video camera te voorschijn en loopt samen met Roland in de richting van het tunneltje. Dat de sneeuw ook in staat is kleine oneffenheidjes weg te werken wordt al gauw duidelijk. Zowel Steven Spielberg (inclusief camera) als Roland verdwijnen tot hun middel in de sneeuw. Al snel wordt besloten een aflevering van ultimate sur-5-al te gaan maken. In de hoofdrol de immer goedlachse verkenner Robert die werkelijk de meest bijzare stunts weet uit te halen waardoor de bekende BEAR van een ander survival programma lijkt op een "pussy" en hij zo mee kon gaan doen met de "module nichten". Robert geeft tips over het inrichten van een sneeuwbivak, voeding en allerlei zaken om te overleven in de barre pool omstandigheden. Om een lang verhaal kort te maken. Je moet er bij zijn geweest.

Na een verdiende bak koffie in de lokale pub wordt aan het einde van de tocht nog een laatste shot opgenomen. Een doorwading door snelstromend water. Ook hier levert onze Robert weer een top prestatie door op treffende wijze uit te leggen en te demonstreren hoe zoiets moet worden uitgevoerd. Maar goed dat chauffeur en regelneef Theo (Merien) klaar stond met onze "scotlandtrail hummer om de drenkeling op te halen. Met de kachel op standje "kernsplitsing" rijden we in de 3e versnelling terug naar ons onderkomen. We kunnen niet wachten om de resultaten van onze trip te laten zien aan alle andere mannen. Terug op de lokatie blijkt dat iedereen terugkijkt op een geslaagde dag. De mannen die hebben gelopen hebben allemaal het gevoel weer het mannetje te zijn. Joep die door een tegenwerkende achillispees helemaal niet meekon heeft kunnen shoppen voor ondergetekende 100 mijl sokken kunnen kopen en ook zodanig kunnen herstellen dat hij weer mee kan lopen. Pijnlijke spieren en voeten worden bekeken door onze "medijcijnmannen" Ger en Nike. Kortom de sfeer was weer prima. Iedereen is 's avonds zijn bedje ingekropen met het vooruitzicht morgen weer wat "pukkeltjes" te kunnen bedwingen

"Spetnaz"  Erik

Voor de film zie http://www.youtube.com/watch?v=aqLd6d-ogTk

Winterweer

Na de zeer inspannende dag van gisteren ging het 's avonds en vannacht regenen, hard waaien en ook (nat) sneeuwen. Om de mannen die er gisteren een beetje "doorheen zaten" tegemoet te komen en ook het verslechterende weer te omzeilen regelde onze Wim twee wigwams (houten hutten). In de tent slapen bleef echter, vanaf zwemdiploma B,verantwoord en dus voor een enkeling de favoriete slaapplek. Vanochtend bleek het weer verslechterd, natte sneeuw en harde wind. Reveilletijd was niet voor iedereen even duidelijk en een of twee mannen had de dag van gisteren nog niet helemaal verteerd, zodoende werden er voor het eerst ook wat irritaties geuit. Goedzo, dat lucht op. Aangezien er een kortere dagafstand op het programma stond (20 km.)kon er later gestart worden. Twee van ons besloten de dag voor"herstel" te gebruiken en,om in groepsjargon te blijven, wij niet wisten wat we zonder hen aan moesten vangen, besloten we dat toch en graag te proberen, en stapten even later (10.30) acht man onverschrokkken het barre winterweer in. Ondanks de soms harde tegenwind, de temperatuur van plm.2-3 graden celcius, de gestaag vallende sneeuw en de almaar dikker wordende laag pap-,en blubbersneeuw bleef de stemming opperbest. Zoals steeds tot nu toe waren de one-liners, de understatements, de nodige vuilbekkerij en andere ongein niet van de lucht, kortom we zitten vrij ruim in de humor (samen met Riet als ze tenminste weer beter is, dit laatste even voor intimi). Toch is er ook ruimte voor serieuze zaken, waarnaar opvallend makkelijk over geschakeld wordt, is er ruimte en begrip.

Rond de middag, op de helft van de afstand, was er precies op tijd een zeer Schotse stationsrestauratie waar we konden bijtanken en opwarmen. Hier was het dat opnieuw twee mannen het voor de rest van de dag voor gezien hielden, een verstandige beslissing. Met zes dus door voor de middagetappe. Eerst een stuk langs de doorgaande weg omdat het door de blubbersneeuw ploegen in combinatie met het klimmen en dalen zonder al te veel grip net even te lastig werd. Besloten werd om het laatste stuk dan weer de West Highland Trail te volgen, opnieuw off the road dus, wat weer een schitterend stuk natuur betekende. Aan overweldigend natuurschoon lijden we toch al geen gebrek.

Aankomst rond vier uur in de hostel, geen tentjes vandaag. De natte spullen kunnen gedroogd worden, bedje ligt gespreid op ons te wachten en de twee uitstappers van tussen de middag hebben intussen voor weer een warme hap gezorgd. Zo loopt het (ook morgen) weer als een trein. Afgesproken is vanmorgen om de "bevelsvoering" wat centraler en op vaste tijdstippen te verzorgen. Hieraan bleek bij sommigen behoefte om misverstanden te beperken en duidelijker te zijn en dus ook de veiligheid te vergroten. Zo is iedereen weer bij de les. De weersverwachting, op verzoek verzorgd door de man van de hostel, belooft vooralsnog weinig verbetering, maar de stemming is prima en het groepsproces volop in beweging, volgens Wim, dus alles komt goed. Na het eten was er nog een stukje taart om een verjaardag van gisteren te vieren. Voor het zien van een voetbalwedstrijd in een plaatselijke pub bleek weinig belangstelling,voor de wedstrijd althans,voor de pub dan weer wel, maar we blijven in de hostel. Tot morgen!

Roland

De eersTE echTE wandeldag

Voor mij een dag in het TEken van veel TE. Nee, dit is geen typfout. Ik ga het jullie uitleggen.

In alle vroegTE, het was zes uur, mochTEn wij ons TEntje uitkruipen om van de ochTEndzon TE genieten na een nacht van continue neerslag. Het ontbijt werd gelukkig in de buiTEnlucht opgegeTEn. Daarna ons bivakplekje opbreken en vervolgens maakTE ieder zijn spulletjes voor de trailtocht gereed. Ik dus ook met een ervaring van nul. Mijn rugzak bepakt met het nodige reserve maTEriaal. Een compleTE set droge kleding, een extra fleece, een windjack, een regenjas en -broek, een sjaal, handschoenen en winterhandschoen, de gaitors. WaTEr in een camelpack en in een veldfles, mijn lunchpakket en nog wat snoepgoed. Al met al een fors gewicht. Na afloop bleek: veel TE veel, dus ook TE zwaar.

Rond half negen vertrokken we. Maar eerst nog wel even met zijn allen op de foto. Het meer en de ruige bergen met hun besneeuwde toppen op de achtergrond. De afgelopen nacht was ons decor betoverd met een groTE laag poedersuiker. De sneeuwgrens had gelukkig ons niet bereikt. Binnen een afstand van ongeveer 8 mile - 13 km twee sterk stijgende stukken overwonnen. Voor mij zeer inspannend, de tweede eigenlijk al TE inspannend, mede doordat ik mij nog sTEeds dik gekleed hield. Op beide hoogTEpunTen weer bijkomen van alle gedane inspanningen. Mijn zweet stond werkelijk in alle naden. Iedere top, met fantastische vergezichTEn, was weer een overwinning. Vandaag nog vele TE gaan!? In gedachTEn had ik, rekenkundig gemiddeld bezien, de helft gehad. De tijd werd ook uitgebreid genomen om onze lunchpakketTEn in onze magen te laTEn verdwijnen. Nike en Robert maakte zelfs een kleine warme hap vol met koolhydtraTEn. Enigzins verbaasd sloeg ik dit gade. "Is dit werkelijk nodig?" was een van mijn gedachTEn. Pas later op de dag besefTE ik hoe belangrijk eTEn tijdens dit lopen wel is. TE weinig eTEn is TE weinig aanvulling van energie, dus eigenlijk energieverlies.

De middagsessie bestond uit twee, zeker voor mij, zeer moeilijke passages. Moeilijk in de zin van, van rotsblok naar rotsblok, dan weer omhoog, dan weer naar beneden, geen stukje vlak, de ene bocht na de andere, geen stukje recht. Niet voor enkele meters, maar voor vele honderden. Continue zoeken naar de juisTE plekken om mijn voeten neer TE zetten en continue aandacht voor mijn evenwicht om niet om TE vallen of weg TE glijden. Gelukkig ervaarde ik letterlijk en figuurlijk veel sTEun aan mijn wandelstokken. Al deze inspanningen verminderde ook mijn aandacht voor het drinken. Het gewicht van mijn rugzak werd mij sTEeds zwaarder. Zo ook de kilomeTErs.

Over kilomeTErs gesproken: helaas was voor deze dag hierin een klein (typ)foutje geslopen. De daadwerkelijk te lopen afstand bleek geen 22 maar 32 kilomeTEr te zijn. Voor mij was dit eigenlijk TE ver. In plaats van zo rond half vier op het eindpunt van deze dag aan TE komen, werd het half zeven. Voor waarschijnlijk niemand meer een verrassing: Het duurde mij TE lang.

Onderweg, zeker de tweede helft, heb ik enorm veel sTEun gehad van de compleTE groep. Van de een kreeg ik extra eTEn, van de ander de opdracht om TE blijven drinken. TEvens moest ik regelmatig de voorsTE loper zijn en kon zo de groep een moordend (traag) TEmpo opleggen.

Bij aankomst op ons eindpunt van deze dag was ik verschrikkelijk moe. En dan nog je slaapplaats in orde gaan brengen! In een druilerige regenbui met een toenemende wind, een dalende temperatuur en een neerslag die veranderde in natTE sneeuw, werd door een ieder zijn TEntje weer opgezet. Kort hierna werd de warme avondmaaltijd bereid door de meest fitTE onder ons. Ik was eigenlijk zelfs TE moe om TE eTEn. Met enige lichTE dwang toch twee bordjes vol naar binnen gewerkt.

De warme douche hierna was een zeer welkom geschenk voor me. Zo ook de mededeling dat wij konden gaan overnachTEn in een houTEn wigwam. Voor dit alternatief werd gekozen omdat de weervooruitzichTEn voor de komende nacht alsmaar slechTEr werd. Rond negen uur lag deze jongen uitgeput in zijn mandje na een dag vol inspanningen, met de nodige ontberingen, maar ook met een voldaan en zeker een zeer TEvreden gevoel.

Frans